Najliczniej reprezentowaną grupą miniatur tanecznych, które tworzył w czasie swojego życia Fryderyk Chopin, są mazurki. One również są kojarzone z polskością, jednak nie mają takiego związku z patriotyzmem, jak polonezy. Aby zrozumieć mazurki chopinowskie, należy zapoznać się najpierw z charakterystyką polskiej muzyki ludowej, na niej bowiem opierał się kompozytor, tworząc swoje utwory. Prócz tego, że Chopin tworzył mazurki jako oddzielne utwory muzyczne, dodatkowo również ten typ muzyki był podstawą wielu innych utworów. W czasie komponowania mazurków Chopin opierał się na trzech podstawach. Pierwsza z nich to typowy dla polskiego tańca mazur, o skocznym rytmie, bardzo żywiołowy. Drugi taniec, który był podstawą dla mazurka, to kujawiak. Tutaj jednak tempo jest już wolne, zaś charakter bardzo melodyjny i ciągły, bez skoków. Najszybsze tempo dla mazurków brał z oberka, tańca bardzo skocznego, żywego.
Chopin skomponował aż 57 różnych mazurków, z czego 41 zostało wydanych w jedenastu opusach, dwa wydane osobno, a reszta pozostała jedynie zapisana w rękopisach, których Fryderyk Chopin nie zdążył wydać przed śmiercią. Zdarza się, że wielu kompozytorów nie zapoznanych z polską specyfiką ludową nie jest w stanie zrozumieć mazurków chopinowskim – opierają się one bowiem tak silnie na podstawie ludowej. Niejednokrotnie był kompozytor oskarżany o to, że zbyt mocno czerpie z ludowości polskiej – jest to jednak zarzut niepoparty żadnymi argumentami, szczególnie ze względu na to, że mazurki znacznie różniły się między sobą, prezentując niejednokrotnie tak zwane tempo rubato. Polegało ono na tym, iż różnice w tempie były znaczne, od dużych przyspieszeń akcji tempa, aż po znaczne zwolnienia. Początkowe mazurki Chopina były dość krótkie i jednocześnie dosyć zwarte w budowie, jednolite – z czasem nabierały rozbudowanego charakteru, dzięki któremu powstawały mazurki całkowicie inne od znanych dotychczas. Od wielu lat mazurki chopinowskie uważane są za jedyne w swoim rodzaju i łatwo rozpoznawalne na całym świecie.