Etiuda jest takim rodzajem muzycznym, który Chopin całkowicie zmienił pod kątem tego, co stanowił przedtem. Etiudy znane są już odkąd tylko stworzono pianina i fortepiany. Na początku były to bardziej bądź mniej skomplikowane utwory muzycznej bez jasno określonego charakteru, które miały za zadanie służyć jako wprawki dla początkujących bądź uczących się pianistów. Od ich zaawansowania zależało to, jaki miały charakter. Im bardziej były skomplikowane, tym bardziej zaawansowani muzycy je grali. Etiudy miały więc charakter głównie dydaktyczny. Uczyły wyczucia rytmu, wprawiały w sztuce pianistycznej, kreowały możliwość szybszego i bardziej sprawnego grania bez jednoczesnych częstych pomyłek. Na pewno jednak etiudy nie miały swoich nazw ani nie były uznawane za specjalnie wyszukane utwory – charakteryzowały się zwykle prostotą i skromnym stylem, bez żadnych ciekawych innowacji.
Etiudy Chopin tworzył na przestrzeni prawie całego swojego życia. Pierwsza, jeszcze niedoskonała, powstała w czasie młodzieńczym, kiedy młody Fryderyk zapoznał się z twórczością Niccolo Paganiniego. Potem, w ciągu prawie 11 lat, Chopin stworzył 27 różnych etiud, z których każda była całkowicie inna i poruszała inny element do wyćwiczenia. Za najważniejsze uważa się dwa pierwsze zbiory etiud, tj. dwanaście Etiud op. 10 oraz dwanaście Etiud op. 25. Wszystkie z tych utworów poruszały jakiś element sztuki pianistycznej, który należało wyćwiczyć w drodze do pięknej gry pianistycznej bądź fortepianowej. Część ćwiczyła np. grę jedynie lewą czy jedynie prawą ręką, inne miały wprawiać pianistów w sztukę gry na czarnych klawiszach, zaś reszta uczyła na przykład jak dobrze wykonywać pasaże czy inne elementy sztuki pianistycznej. Wszystkie etiudy miały cechy wspólne – zazwyczaj były to utwory bardzo bogate w brzmieniu, skomplikowane w swojej formie, a dodatkowo również bardzo prędkie, na tyle, że słuchacz zaskoczony był wręcz tempem gry oraz nie mógł wyjść z podziwu i zaskoczenia spowodowanego nawałem dźwięków.