Sonaty to jeden z najmniej licznie reprezentowanych gatunków, które tworzył w czasie swojej działalności kompozytorskiej Chopin. Każda z sonat ma jednak indywidualny, szczególny charakter. Były tworzone na przestrzeni prawie 20 lat, od 1827 do 1847 roku. Można powiedzieć, że sonaty są zarówno utworami ramowymi, jak również reprezentacyjnymi dla każdego okresu twórczości kompozytora. Pierwsza z sonat, Sonata c-moll op. 4 przedstawia całkowicie niedoświadczony jeszcze i niedopracowany styl kompozytora, co szczególnie widać w zestawieniu z ostatnią z sonat, Sonatą g-moll na fortepian i wiolonczelę op. 65. Pomimo małej ilości tego rodzaju utworów, które stworzył Chopin, są one porównywane z dziełami na przykład Beethovena czy Bacha.
Chopin w swoich sonatach przejął po swoim poprzedniku, Beethovenie, ramowany charakter tego rodzaju utworów. Są to dzieła cykliczne, powtarzające się, jednak o całkiem wyjątkowym charakterze. Chopin, trzymając się tego, co stworzył poprzedni kompozytor, wprawiony w tych utworach, wprowadził w typowe dla nich ramy całkowicie nową treść, co było nie lada zaskoczeniem dla krytyków czy innych kompozytorów. Nie da się ukryć, że najczęściej powtarzane są starsze utwory Chopina z tego gatunku, szczególnie, że pierwsza sonata c-moll op. 4 jest bardzo prosta, przypomina klasyczną sonatę uczniowską bez żadnych nowych czy niezwykłych elementów.
Ciekawa sprawa dotyczy sonaty środkowej, pochodzącej z 1839 roku. Częścią ten sonaty jest doskonale znany Marsz żałobny, który powstał o dwa lata wcześniej, niż całość utworu. Z racji na to zakończenie, bardzo charakterystyczne i silne emocjonalne, specjaliści twórczości Chopina oraz wielcy muzycy i krytycy sztuki poważnej uważają całość sonaty za utwór o silnym zabarwieniu dramatycznym, gdzie Marsz żałobny jest przykrym i smutnym finałem całej historii muzycznej. Ten utwór jest obecnie jednym z najbardziej znanych oraz charakterystycznych, często grany przez organistów na pogrzebach, choć równocześnie często niekojarzony z Chopinem.